روند ثبت وقایع و رویدادها در دنیای مجازی مبتنی بر وجود زیرساخت‌هایی است که افراد و کاربران برگرفته از آن و با تعامل با آن‌ها بتوانند درخواست‌های خود را مطرح کرده و یا به کسب اطلاعات بپردازند.
اگر در مثالی ساده تنها وجود یک وب‌سایت مدنظر باشد، باید پیش‌نیازهای داشتن یک سایت را رعایت کرد و از این طریق وارد فضای مشخص سایت شده و به اشاعه اطلاعات پرداخت.
گام اول بعد از اتخاذ تصمیمی روشن درباره داشتن یک وب‌سایت، مراجعه به سایت پژوهشگاه دانش‌های بنیادی و یا یکی از نمایندگان فروش دامنه آن برای ثبت پایگاه موردنظر است که البته گذر از همین مرحله دارای فراز و نشیب‌های فراوانی است که ممکن است بسیاری را برای کوتاه‌مدت از ثبت دامنه منصرف کند.
پس از ورود به سامانه
ایرنیک (www.nic.ir) با قوانین و مقررات این مجموعه برای ثبت نام یک دامنه آشنا می‌شویم و بعد از آن به ساخت شناسه کاربری اقدام می‌کنیم که ممکن است قواعد مدنظر این پژوهشگاه برای عده‌ای قابل قبول نباشد و از ادامه صرفنظر کنند.
نمایندگانی زیر نظر این پژوهشگاه به فعالیت مشغولند که با ارائه خدمات دیگری به کاربران خود از قبیل هاستینگ، تعرفه ثبت دامنه را تا حدودی پایین‌تر از خود ایرنیک ارائه می‌دهند که کاربران و علاقه‌مندان می‌توانند از قسمت بالایی سایت ایرنیک به لیست این نمایندگان دسترسی داشته باشند و به ثبت دامنه اقدام کنند.
ثبت دامنه پیش‌نیازی دارد که ساخت شناسه کاربری است و کاربران می‌توانند با ورود به این بخش، چهار مرحله ساخت را پشت سر بگذارند تا در پایان به‌عنوان کاربر ایرنیک شناخته شوند و از آن طریق بتوانند به ثبت دامنه اقدام کنند.
در مرحله اول نوع شناسه از قبیل حقیقی و حقوقی البته به تفکیک توسط کاربر مشخص و بعد به مرحله دوم وارد می‌شود؛ در این مرحله کلیه اطلاعات شخصی ریز و درشت که شاید چندان باب میل کاربران هم نباشد خواسته می‌شود.
سپس در مرحله سوم بازنگری برروی فرم تکمیل شده انجام می‌شود و با ثبت موافقت کاربر نسبت به شرایط درنظر گرفته شده، نام کاربری و رمز ورود به سامانه‌ای به کاربر اختصاص می‌یابد که بتواند با ورود به سامانه نسبت به ثبت دامنه مورد نظر خود اقدام کند.
